این ضرب المثل معروف را حتما بارها همگی ما شنیده ایم؛ چراغی که به منزل رواست به مسجد حرام است. این مطلب را بارها بعد از کمک هایی که دولت به کشورهای مسلمانی که اتفاقی برایشان افتاده می شنویم و تلویزیون نیز بلافاصله مکان هایی را که در ایران مردم وضع مناسبی دارند را نشان می دهد و مردم هم شروع می کنند به تحلیل اینکه این کمک ها برای مردم کشورمان بسیار ضروری تر است اما بیایید فکر کنیم و ببینیم که دولت مگر کم به مردم کشورمان می رسد،  در قالب گروه هایی چون کمیته امداد و بهزیستی و ....که در کشور به آن ها خدمات عرضه می کنند.
ما همه ی نیازمندانی که دولت در کشور به آن ها کمک می کند را برادران و خواهران خود می دانیم،اما مگر کسانی که دولت  در سایر کشورهای مسلمان به آن ها کمک می کند برادران و خواهران ما نیستند؟! مگر آن ها انسان و هم کیش و آئین ما نیستند؟! مگر ما نیستیم که همیشه شعار امت و ملت واحد را سر می دهیم؟! پس چرا فکر می کنیم که مسلمان افغانی دچار جنگ و بدبختی، یا فلسطینی همیشه مظلوم و گرفتار جهل ما مسلمانان، از ما نیستند. چرا ما فراموش می کنیم که اگر خود ما اتفاقی برایمان بیفتد از اول کسانی که انتظار کمک داریم خانواده و دوستان نزدیکمان هستند پس چرا ما فلسطینی و افغانی را از خود نمی دانیم.

بیائید کمی فکر کنیم و ببینیم که اگر ما مسلمانیم و اگر پیشوای ما فرمودند که هر کس فریاد مسلمانی را بشنود که کمک می خواهد و به یاریش نشتابد مسلمان نیست. ما پاسخ خدا و امامان را چگونه خواهیم داد، در حالی که این روزها  نوار غزه محاصره شده و آنها از ساده ترین امکانات زندگی محرومند و کسی در هیچ کجای دنیا به فکر آنها نیست، بعضی از ما حتی زحمت نوشتن یک مطلب در مورد غزه را به خود نداده ایم و آن را موضوعی عادی تلقی می کنیم و در این بین از دیگران توقع داریم که به یاری آن ها بشتابند!  مگر ما خود به فکر خود هستیم که از غیر توقع کمک و یاری داریم؟ مگر من برای برادر اسیر و دربندم چه کرده ام که چشم به دوستان غیر دوخته ام.
بیائید ببینیم که امروز آنچه قلب امام زمان (عج) ما را به درد می آورد چیست و کیست . آیا امام از غیر مسلمانان توقع یاری دارد یا از ما؟ مگر غیر از این است که این چسبیدن ما به دنیای پوچ و کوچک خود و غفلت مان از دیگران و مشغول و سرگرم گرفتاری های دنیای خود بودن ماست که ایشان را از نا امید می کند و ما مسئول غیبت امام خود هستیم .
تا کی ما باید دنبال غربی ها و ایسم های بی پایه و اساسشان باشیم و یک آن هم فکر نکنیم که ما خود چه کم داریم که چشم به دستان دیگران دوخته ایم . چرا بیاد نمی آوریم که شیعه بزرگترین گنج عالم هستی، همان امام خویش و فرهنگ عاشورایی را دارد و نیازی به این مهملات ندارد. باید فکری کرد و به یاد مردم آورد امام زمان غائب را و زنده کرد این فرهنگ عاشورایی را و شنید این صدای امام حسین علیه السلام که اینبار از گلوی فرزند و نائب بر حقش امام زمان (عج) بلند است که " هل من ناصر ینصرنی" و چشم به راه لبیک گویی ماست تا ثابت کند که کل یوم عاشورا کل عرض کربلا و جهان را از این ظلم و جور رها سازد و وعده ی الهی را تحقق بخشد که همانا تشکیل حکومت مستضعفین است.