قبل از رفتن احساس شادمانی میکردم. همش فکر میکردم چقدر رویایی میشه او رو ببینم . اونی که تمام دنیا رو هم جمع میکردی که بگی بیشتر دوسش داری بازم کم بود.
اولین بار بود که او رو می دیدم می دونستم شرایط و آداب داره دیدنش، درست مثل میهمانی هایی که برای اولین دفعه می رفتم اضطراب داشتم که وقتی دیدمش، چشمم بهش افتاد چی بگم؟
گفته بودنند که باید چشماتو ببندی تا وقتی باز میکنی نیتت رو صاف کنی و به آقا سلام بدی و بهش تبریک بگی، چون روزی که ما اون جا بودیم آقا صاحب فرزند شده بودنند. برای اولین بار پیاده اون مسیر رو رفتیم از دور اون خونه ی مبارک دیده می شد. اول دزدکی نگاه کردم، ولی دل توی دلم نبود گفته بودند باید خودت رو آماده کنی با ذکر و صلوات مسیر رو طی کنی، تا وقت دیدن و زیارت آقا یادت باشه از آقا چی می خوای. وقتی نزدیکی های صحن رسیدم چشمام رو باز کرد پر بود از زائر دیگه من هم زائر حساب می شدم، راستش خوشحال بودم فکر میکردم بدون هدیه از اون در بیرون نمیرم .

اذن ورود خواستم دعای زیبایی که سه بار اجازه می طلبی، خیلی زیباست آنقدر که حس میکنی دق الباب رو گرفتی و به در صاحب خونه می کوبی و تا او اذن نداده تو مدام داری سلام می دی تازه این سلام با سلام های دیگه فرق داره چون صاحبخونه هم فرق داره باید از ته دلت باشه باید همه چیزت از ته ته قلبت باشه . فکرش رو بکن آقا از صدای سلام تو متوجه میشه زائرش کیه . از بین این همه مردم این همه نیازمند این همه زائر از شهرستان و استان و حتی کشورای مختلف متوجه میشن که من حقیر به خونه شون اومدم . آقا بزرگتر ار اون هستند که اجازه ندهند داخل بشم ...
آنقدر مشتاق شده بودم که دیگه برای دیدنش ثانیه ها رو تاب نمی آوردم. از اون همه جمعیت باید می گذشتیم تا به حرم می رسیدیم . چشمام رو گاهی می بستم و با آقا حرف می زدم از همه ی اون جمعیت منتظر رها شده بودم، خیلی زیبا بود قبل از اینکه گنبد طلا دیده بشه دو پرده ی ضخیم بود و مانع از اون می شد که آقا رو ببینی، پرده رو کنار زدم . اشک امانم نمی داد فقط اشک می ریختم . به آرزوم رسیده بودم ...
نمی دونم اونقدر که من از دیدن آقا خوشحال بودم آقا هم از دیدن من خوشحال بودند؟!

پی نوشت:
1- سلام
2- میلاد امام رضا علیه السلام مبارک .
3- خوشحالیم که تو این روز عزیز وبلاگمون افتتاح شد.